Rozwój kartografii polski cz. 1

Ziemie polskie były przedstawione na mapie przez Ptolemeusza już w II wieku po N. Chryst. Miasta Kalisz, Osielsk i inne oznaczone zostały nawet z uwzględnieniem współrzędnych geograficznych. Jednak przez całe średniowiecze nie interesowano się mapami, aż dopiero około XV wieku zaczęto robić reprodukcje z mapy Ptolemeusza. Zainteresowanie kartografią było u nas znaczne. W r. 1507 Marco Beneventano wydał mapę ptolemeuszowską pod tytułem „Tabula Nova“, uzupełnioną co do ziem polskich przez Wapowskiego.

opróżnianie piwnic warszawa

Pierwsze próby map samodzielnych zjawiły się u nas jeszcze wcześniej. Oto w roku 1421 posłowie polscy przedstawiają papieżowi Marcinowi V mapę malowaną na płótnie, aby mu ułatwić orientację w sporze krzyżaków z Polską. W połowie XV wieku Sędziwój z Czechla dodaje do swego „Kodeksu” dwie mapki narysowane atramentem, przedstawiające Pomorze, Gdańsk i ziemie krzyżackie. W r. 1526 Bernard Wapowski, kanonik krakowski, wydal u Floriana Unglera w Krakowie mapę państwa polskiego, jako drzeworyt na dwóch arkuszach. Mapa ta niedawno odnaleziona została we fragmentach; wywarła ona duży wpływ na późniejszą kartografię Polski, korzystał z niej Mercator do swego słynnego atlasu i inni. W r. 1558 zjawia się mapa Polski Wacława Gródeckiego w skali 1:2.600.000, wydawana wielokrotnie w Bazylei. Słynny kartograf Orteliusz włączył ją do swego „Theatrum orbis terrarum”, wskutek czego była ona bardzo rozpowszechniona. Zestawiając daty zjawienia się pierwszych map regionalnych państw Europy, znajdujemy, że Polska zajmowała tu jedno z pierwszych miejsc, a mianowicie: w Niemczech zjawia się pierwsza mapa w r. 1493, w Siedmiogrodzie w 1532, w Szwajcarii w 1538, a w Anglii w 1569.

opróżnianie piwnic warszawa