Wiadomości o rozwoju geografii polski cz. 1

Wiadomości o obszarach, stanowiących ziemie polskie, znajdujemy już u starożytnych. Na przykład Ptolemeusz (około 150 roku) podaje pewne wiadomości o krajach, leżących na północ od Karpat, a na mapie swej oznacza nawet takie miasta, jak Kalisz (Calissia) i inne. W początku naszych dziejów, w roku 1150 Arab Edrizi, geograf sycylijski, podaje szereg wiadomości o Polsce, są to jednak opisy bardzo lakoniczne; Polskę nazywa on „Mszka“ (kraj Mieszka).

last minute z Berlina

Pierwszymi pisarzami, którzy dostarczyli nam wiadomości geograficznych, byli kronikarze historycy. Pisząc historię, musieli posługiwać się pewnymi wiadomościami z geografii, rozwijać opis historyczny na tle terenu — geografii. To też pierwotnie geografia była tylko o tyle uznawana, o ile była podłożem historii. Z pośród naszych kronikarzy pierwsze wiadomości geograficzne o Polsce spotykamy już u Galla, ale dopiero J. Długosz (1415—1480) wzniósł się u nas pod tym względem wysoko. We wstępie do swej kroniki zamieszcza on geograficzny opis kraju: „Chorographia Regni Poloniae”, gdzie podaje, jak na owe czasy, niezwykle racjonalny i stosunkowo szczegółowy opis kraju. Dzieli on Polskę na dorzecza i opisuje poszczególne rzeki, jeziora, góry. Charakteryzuje prowincje i ludność w nich zamieszkałą, mówi o klimacie. Dzieło Długosza jest największym dokumentem nauki polskiej, a bardzo ważnym — nauki wszechświatowej, z tego czasu.

last minute z Berlina