Kolumb w służbie kastylskiej korony cz. 3

To małżeństwo skłoniło do odstąpienia od Izabelli najpotężniejszego jej sprzymierzeńca, Don Juana Pacheco, (który margrabstwo Yillena łączył z wielkomistrzowstwem Santjago), albowiem za wstąpieniem na tron Ferdynanda obawiał się utracić tę część swoich posiadłości, która przemocą była wydartą angielskiej vorome. Można jednak było wówczas zwykle w zamian za utraconego sprzymierzeńca pozyskać jego przeciwnika. Ponieważ wówczas Mendozowie współubiegali się z achecami o najwyższy wpływ polityczny, więc za pośrednictwem młodszego Mendozy, Don Pedra (wówczas isvuji Siguenzy od 1473 kardynał hiszpański) przyszło do skutku pojednanie pomiędzy książęcą parą a potężnym domem, i od tego czasu nie zaniedbywał Ferdynand niczego, aby tych możnych sprzymierzeńców utrzymać w dobrem dla siebie usposobieniu.

I po śmierci Henryka IV., który umarł pod koniec 1474, położenie Izabelli było nadzwyczaj groźne. Prawa jej, jako pasierbicy królewskiej, do następstwa na tron, polegały tylko na publicznym podejrzeniu, że Juana, córka Henryka IV., jest owocem wiarołomstwa małżeńskiego, gdyż w całym kraju wiedziano o romansach matki i palcami wskazywano na pięknego Don Beltrana de la Cueva, jednego z Albuquerquów, jako na ojca Juany.