Układy Krzysztofa Kolumba z Portugalią cz. 3

U wyspy San Piętro przy południowej kończynie Sardynii dowiedziała się załoga, że pod Tunisem oprócz tej galeazzy są jeszcze dwa większe i jeden mniejszy statek wojenny. Lękliwa załoga chciała zmusić młodego dowódcę, aby się przedtem udał po posiłki do Marsylii. Colon udał, że zgadza się, ale w nocy zmienił znaki na igle magnesowej, tak że zamiast przybyć do Marsylii, nazajutrz rano ujrzano się naprzeciw brzegów Afryki. W swoich wędrówkach morskich zajechał do Anglii, gdzie w Bristolu wsiadł na okręt z pewnym przemysłowcem handlującym sztokfiszami. Sam nam opowiada, że w lutym 1477 znajdował się więcej jak o sto mil morskich hiszpańskich za Islandią (Tile). Południowy brzeg tej wyspy, która jakoby jest większą od Anglii, leży, mylnie dodaje, nie pod 63°, ale pod 78° północnej szerokości i z tamtej strony pierwszego południka u Ptolomeusza, który znał inną Thule pod 63° szerokości północnej, zwaną dzisiaj Frislanda (Faroer). Przypadek chciał, że właśnie w owym zimowym miesiącu wody wolne już były od lodu, co stanowi meteorologiczną rzadkość.

Ponieważ przypuszczano, że Kolumb mógł na Islandii od duchownych po łacinie mówiących dowiedzieć się o dawniejszych odkryciach normandzkich na stałym lądzie Europy, to musimy tutaj ten punkt sporny roztrząsnąć.