Rozwój kartografii polski cz. 12

Poziomice brunatne biegną istotnie co 4,26 metra (a niekiedy co 2,13 m i wtedy oznaczone są liniami przerywanymi), ale znaczone są na przemian co 4 i 5 metrów. Jak już Z tego widać, mapa ta została przerobiona z rosyjskiej jedno- i dwuwiorstówki (4,26 m = 2 sążniom, 2,13 m — 1 sążn.), stałe punkty wysokości (cote) przeliczono na metry i podano w cyfrach okrągłych. Przy zmniejszaniu pantografem przez rysownika, bez znajomości terenu, wiele szczegółów topograficznych zatarło się lub zagmatwało.

uchwyt mocowania podmurówki

Zresztą, co dotyczy lasów, dróg, rozrostu wsi, to mapa ta zawiera wszystkie niedokładności i braki swego pierwowzoru, bo jakkolwiek drukowano ją w roku 1914, to jednak rewizji w terenie nie przeprowadzono, opierając się jedynie na wspomnianych mapach rosyjskich z końca ubiegłego stulecia. Na ogól zatem jest ona gorsza niż jej pierwowzór, a jako objekt kartograficzny nie może być nawet porównywana z niemiecką „Topographische Uebersichtskarte” w skali 1:200.000. Nazwy brane z języka rosyjskiego usiłowano pisać według zasad pisowni niemieckiej, tak, ażeby je oddać fonetycznie, w rezultacie czego nieraz z mapy trudno zorientować się, jak się nazywa dana wieś. Ta sama mapa rosyjska została zwiększona do skali 1:75.000 i wydana przez Austriaków. Dzięki większej skali i delikatniejszemu rysunkowi, jest ona bardtiej przejrzysta, niż poprzednie. Toponymja w zasadzie polska, ale nie zawsze można jej zaufać.

uchwyt mocowania podmurówki