Rozwój kartografii polski cz. 2

W roku 1566 wydaje Grzebski pierwszy podręcznik miernictwa p. t.: „Geometria, t. j. miernicka nauka”. Około roku 1630 wprowadzono do Polski stolik mierniczy. O tym, jak silne zainteresowanie kartografią panowało wtedy w Polsce, świadczy choćby wymierzanie współrzędnych geograficznych małych powiatowych miasteczek. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego prowadzili w tym celu spostrzeżenia astronomiczne, a starostowie zakupywali instrumenty. Wchodzimy już wtedy w okres miernictwa, gdy dotychczasowe mapy były bardzo schematyczne.

opróżnianie piwnic

Do końca wieku XVI robiono u nas mapy ze względu na potrzeby polityczne i handlowe; w XVIII wieku zaczyna się u nas kartograf ja wojskowa: robione są zdjęcia poszczególnych miejscowości na podstawie pomiarów. W roku 1613 wyszła mapa Litwy, Wołynia i Podola T. Makowskiego na 4 arkuszach, w skali 1:1.300.000; było to arcydzieło na owe czasy; to też mapa ta, popierana przez ks. Mikołaja Radziwiłła, była wydawana wielokrotnie w rozmiarach zmniejszonych. Inżynier francuski w służbie polskiej Beauplan wykonał (1648-51) mapę Ukrainy w skali 1:1.800.000 p. t. „Delineatio generalis camporum desertorum vulgo Ukraina”. Ten sam wydaje w r. 1650 mapę Ukrainy w skali 1:450.000 na 8 tablicach, p. t. „Delineatio specialis et accurata Ukrainae”. Była ona mapą źródłową aż do końca wieku XVIII.

opróżnianie piwnic