Projekt Kolumba cz. 12

Po bitwie nad Guadalete 714 pewien arcybiskup hiszpański, chroniąc się przed arabskimi zdobywcami, uciekł z sześciu biskupami na pewną wyspę na oceanie, gdzie prałaci założyli chrześcijańską kolonię. Za czasów Infanta Henryka Żeglarza, jakoby w 1414, pewien okręt portugalski zajechał do tej wyspy, znalazł tam chrześciańskich mieszkańców i odkrył złoto, które załoga okrętowa zbierała na brzegu. Nadaremnie w r. 1442 szukał drogi do tego cudownego kraju pewien okręt; zrobił on 150 leguas od wyspy Fayal w kierunku południowo zachodnim a z powrotem odkrył wyspę Flores. Tę przygodę opowiadał Krzysztofowi Kolumbowi sternik okrętu w klasztorze La Ilabida. Dawniejsza saga dawała wyspie także nazwę siedmiu miast od siedmiu diecezji, jakoby założonych przez owych siedmiu biskupów.

Daleko większą wagę niż do wątpliwych ustępów ze starożytnej ldasyczności przykładał Kolumb do listów Florentczyka Paolo loscanelli. Objaśniając morską mapę którą przesyłał do Lizbony, a która była opatrzoną w koła długości i szerokości, robi taką uwagę o tym, jak długo trwać może przeprawa przez Atlantyk: „Od miasta Lizbony wprost na zachód do szlachetnego i wielkiego miasta Quinsay, a którego obwód wynosi 100 miglie czyli 2 o leguas, którego imię oznacza miasto niebieskie, możesz liczyć 26 odległości, każda po 250 miglie.