Położenie Guanahani

Pierwszą z wysp Antylskich, która się ukazała Europejczykom 12. października, była wyspa nazywana przez krajowców Guanahani, a na naszych mapach oznaczona imieniem Watling. Z nastaniem dnia Kolumb, Martin Alonso i Aicente Janez Pinson przybili na uzbrojonej łodzi z powiewającymi chorągwiami do brzegu, poczem naczelnik wyprawy (od tej chwili występujący jako Don Cristobal Colon, admirał i wicekról) wobec notariuszów objął nowy kraj w posiadanie w imieniu króla i królowej Kastylii. Pomiędzy krajowców, którzy się z ufnością zbliżyli, rozdał on dzwoneczki, sznury ze szklannymi perłami, różnobarwne czapeczki i inne drobiazgi. Przynieśli oni za to bawełnianej przędzy, dzidy do rzucania, papugi i cokolwiek innego mieli. „Wydali mi się oni, dodaje Kolumb, nędznym narodem. Chodzili nago, jak ich matka na świat wydała, nawet kobiety, jakkolwiek pokazywały się tylko starsze, mające nad trzydziestkę. Postawa ich bez nagany i pełna wdzięku; łagodność przemawia z ich twarzy, a z koloiu skóry, który nie jest ani jasny, ani ciemny, podobni są do Kanaryjczyków. Malują się to na biało, to na czarno, to pstrokato, i to jedni ciało, drudzy twarz, inni nos i miejsca dokoła oczu. Nie noszą żadnej broni i tak mało ją znają, że chwytali moją szpadę przy klindze i kaleczyli się. Ich włócznie to są drągi z rybim zębem na końcu zamiast żelaznego grotu. Kiedym niektórych pytał o blizny na ciele, dali mi do zrozumienia, że muszą się bronić od mieszkańców innych wysp, którzy na nich napadają i uprowadzają ich w niewolę.”

Wielką ciekawość obudziło w Hiszpanach to, że niektórzy dzicy nosili w przedziurawionych nozdrzach kawałki złota. Ale Kolumb nie chciał tym razem badać, skąd się to złoto brało na wyspie, „ażeby nie tracić czasu, przed dostaniem się do wyspy Zipangu.” 14. października ruszyła eskadra zachodnim brzegiem Guanahani ku południowi, i w drodze na zupełnie płaskiej wyspie odkryła jezioro. Na brzegu widać było kilka chałup i krajowcy pytali ciekawie: „jakim sposobem cudzy ludzie mogli zejść z nieba?” Rzucali się na ziemię, podnosili ręce ku niebu i głośnym wołaniem zdawali się zapraszać do wylądowania. Nikt jeszcze nie rozumiał tych gestów i pytań, niewinni zaś Indianie uważali dziwnych przybyszów nie za co innego, jak za dzieci boskiego słońca.

Od Guanahani pożeglował Kolumb ku małej wysepce Rum-Kay. Jeżeli Guanahani na cześć Zbawiciela nazwał San Salvador, to druga wyspa otrzymała nazwę Santa Maria de la Concepcion. Tu umknął jeden z siedmiu guanahańskich krajowców, których Kolumb wziął był z sobą na pokład, aby pokazywali drogę. Wiadomość, o przybyciu dziwnych ludzi zaczęła teraz szerzyć przestrach na wyspach ; pewna łódź na widok eskadry uciekła i przybiła do lądu przed łodzią Niny, która za nią goniła, tak że majtkowie tylko próżną canoe w zdobyczy przywieźli. Po powtórnej scenie zajęcia wyspy w posiadanie, zwrócił się Kolumb 16. października na zachód od Concepcion ku LongIsland i dał tej wyspie na cześć króla imię Ferdinandina. Mieszkańcy tej wyspy mieli nosić złote obrączki na szyi i u kostek, przynajmniej zdawało się Kolumbowi, że tak należało rozumieć to, co mu mówili zabrani krajowcy. Ponieważ na Ferdynandynie bogactw tych nie można było znaleźć, Hiszpanie więc pocieszali się myślą, że znajdą to na wyspie Saomete. Na Ferdynandynie zwiedzono kilka rozproszonych chat rybackich i Kolumb wmawiał w siebie, że im dalej na zachód, tern wyraźniejsze ślady wyższej kultury. 19. października opuściła eskadra południową kończynę Long-Islandu i po trzech godzinach przeprawy w kierunku zachodnim stanęła pod Saomete, czyli grupą wysp pachnących, która na cześć królowej otrzymała nazwę Izabelli. Tam nasycał się Kolumb zapachem kwiatów i roślin, co aż na okręt z lądu zalatywał. Admirał mocno był przekonany, że wyspa ta musi wydawać indyjskie korzenie i speciały. Ale i na Saomete nie pokazywało się żadne miasto, żaden król i nie widać było złota, jak to obiecywali ludzie uprowadzeni z Guanahani, a wszędzie natrafiano tylko na opuszczone chałupy. Wynagrodził sobie Kolumb ten zawód ładunkiem mocno pachnącego drzewa, które, upojony odkryciami, błędnie poczytywał za aloes. Spełnienie swych obietnic Indianie odwlekli teraz aż do przybycia do wielkiej wyspy Kuby, na której brzegach miały się zatrzymywać obszerne statki kupieckie. „Tą wyspą,” robi uwagę Kolumb w swym dzienniku, „może być tylko Zipangu…. W każdym razie jestem zdecydowany dotrzeć do Quinsayu, aby doręczyć Wielkiemu Chanowi pisma Ich Wysokości.” Wkrótce po północy 24. października opuszczono wyspę Izabelli i udano się w południowo-zachodnim kierunku. 26. Października znajdowała się eskadra u małych wysepek przy wschodniej stronie ławicy Bahama, zwanej Islas de Arena, a wieczorem dnia następnego, zrobiwszy 17 leguas w kierunku południowo-zachodnim dosięgła północnego wybrzeża Kuby w okolicy Puerto de Nipę.