Pierwsze wyprawy na Atlantyk cz. 9

Między 1384 a 1391 trzynastu zakonników usiłowało nawrócić mieszkańców wielkiej wyspy Kanaryjskiej na chrześcijaństwo, ale zostali przez Guanchów pozabijani.

Przed połową czternastego stulecia już włoscy marynarze odkryli grupę Madery, co jest wskazówką jak już daleko od brzegów ośmielali się zapuszczać w ocean żeglarze; w tymże czasie Włosi odkryli wszystkie wyspy Azorskie.

Ani Azory, ani grupa Madery, ani wyspy Zielonego przylądka nie były zaludnione; ze wszystkich atlantyckich archipelagów tylko na Kanariach znaleziono mieszkańców. Ten lud, dziś już nie istniejący, a nazywany zwyczajnie Guanczami, zalicza Prichard do atlantyckiej rasy, porównawcza zaś lingwistyka pozwala domyślać się jego pokrewieństwa z berberyjskimi szczepami. Według pewnej późniejszej wiadomości ludność siedmiu wysp składała się tylko z 13 – 14.000 rodzin. Ponieważ Gwancze nie mieli statków, więc komunikacja w Archipelagu była tak słabą, że mieszkańcy jednej wyspy nie zawsze rozumieli narzecze sąsiedniej. Najniżej stały społeczne stosunki na wyspach Gomera i Palma, gdzie nie uprawiano, jak na wyspach wschodnich, pszenicy i jęczmienia, gdzie krajowcy nie nosili nawet fartuchów z koźlej skóry, ale nadzy mieszkali w pieczarach, mieli wspólne żony, żywili się korzonkami i mlekiem kozim, i od nieprzyjaciół bronili się rzucaniem kamieni i oszczepami, na które nasadzali rogi. Inne w nas myśli obudzą to, co słyszymy o wyspie Fuerteventura, gdzie dwaj królowie ciągle wojowali z sobą i wyspa wielkim murem, ciągnącym się od jednego brzegu do drugiego, podzieloną była na dwie części.