Pierwsze wyprawy na Atlantyk cz. 10

Ale najwyższy rozwój społeczny znajdujemy na wielkiej wyspie kanaryjskiej, gdzie były dwie stolicy i 33 okręgi, i gdzie dwa państwa, Telde i Golda, każde rządzone przez króla i najwyższego kapłana, walczyły z sobą, której to okoliczności Hiszpanie zawdzięczają podbicie wyspy, albowiem wspierali słabszego króla Goldy przeciw silniejszemu. Trudno było zapanować nad bitną ludnością, Guanche bowiem łazili po skałach jak kozy, a biegali tak szybko, że mogli uciekającego zająca dogonić. Władza królów kanaryjskich znacznie ograniczoną była przez oligarchiczny senat ze 190 – 200 członków, których arystokratyczne rody z pośród siebie obierały. Najwyższy kapłan załatwiał spory prawne, badał roszczenia wojowników do szlacheckiej godności i udzielał pozwolenia na wojenne igrzyska. Była też i wzgardzona kasta, która jedna mogła się zajmować nieczystym zajęciem zabijania i patroszenia kóz. Chociaż na wielkiej Kanarii nie było wielomęstwa, panującego na innych wyspach, to przecież nie mógł istnieć prawdziwy związek małżeński tam, gdzie nie synowie, ale dzieci siostry dziedziczyły. Dorośli okrywali się skórami, albo fartuchami z palmowych liści, tatuowali jasną skórę i nosili długie włosy, które były także jasne. Wspominano wprawdzie o niewidzialnym Stwórcy, ale obok tego czczono w świątyniach, w których służbę pełnili magadas czyli kapłanki, pewne żeńskie bóstwo i modlono się do jej drewnianego posągu, którego atrybuty wyraźnie wskazywały, iż chciano w nim uczcić siłę płodności. Dobrowolne ofiary rzucały się w religijnym fanatyzmie ze świętej skały Tyrma albo Tirmah, przy której składano największe przysięgi. Mumie znakomitych ludzi, trawami od zepsucia bronione, uroczyście chowano, sadzając je w grobach albo pieczarach w prostej pozycji.