Kolumb w służbie kastylskiej korony cz. 9

Zanim jednak pokojowe zatrudnienia złagodziły charakter bitnego narodu, zwrócono siły państwa przeciw ostatniemu arabskiemu państwu w Hiszpanii. Rozumni w rozrządzaniu środkami monarchowie hiszpańscy nie przedsiębrali chętnie kilku rzeczy naraz, myśleli zawsze o dalszej dopiero po uskutecznieniu bliższej. Dopiero po ukończeniu wojny o następstwo tronu, ruszono na dziedzicznego wroga i nie zaprzestano walki z nim, póki ostatniego miasta nie zdobyto. 5Vprawdzie Arabi pierwsi i pomyślnie rozpoczęli nieprzyjacielskie kroki; atoli Marques Kadyksu w nocnym napadzie opanował ważne miasto Albania pomiędzy Granadą a Malagą 28. czerwca 1482. Nie byłby się on tam nigdy utrzymał, gdyby śmiałkowi me był pośpieszył z pomocą wróg jego domu, książę Medma Sidonia. Odwieczna waśń między dwoma andaluzyjskimi rodami grandów, Ponce de Leonami i Guzmanami, tym czynem została wyrównaną, ciekawy dowód, jak narodowy zapał i patriotyczne cele uciszyć mogą niszczącą niezgodę magnatów. Ale i wojna nie była podobną do dawniejszych, w których liczba lanc i ciężko uzbrojonej jazdy rozstrzygała wszystko. Doznano nagłego przejścia z bohaterskiej epoki do trzeźwych stosunków.