Kolumb w służbie kastylskiej korony cz. 2

To co musiało nastąpić, nastąpiło. Część grandów przesłała Henrykowi „ostrzeżenie“, aby powstrzymał nadużycia, a gdy to pozostało bez skutku, sprzysiężeni dnia 5. lipca 1465 ruszyli pod miasto wila. Tam na rusztowaniu posadzono lalkę z koroną i mieczem, która wyobrażała monarchę. Don Alonso Carillo, arcybiskup Toleda, zerwał mu naprzód koronę z głowy; Don Alvaro z domu Zuniga, hrabia Placencyi odjął mu szpadę ; Don Rodrigo Pimentel, hrabia Denavente, berło, a Diego Lopez de Estuniga zepchnął go z tronu, po czym wykonawcy tego dziwacznego wyroku złożyli, jako monarsze, przysięgę wierności wraz z ucałowaniem ręki, jedenastoletniemu bratu Henryka, Don Alonsowi. Trzy lata trwała wojna domowa, a po śmierci Alonsa zakończyła się pokojem, który nie dawał zadośćuczynienia koronie. Złą to było wróżbą dla Izabelli, że ta właśnie buntownicza frakcja broniła jej praw do korony, podczas gdy rojalistycznie usposobione domy Mendoza, 7 elasco, Tloledo, Osorio i Manrique trzymały się zdała od niej. Położenie jej jeszcze się pogorszyło w skutek małżeństwa z Ferdynandem, następcą tronu aragońskiego, małżeństwa, które tak szybko i tajemnie się Odbyło, że narzeczony przekradał się przez Kastylię, a papieską dyspensę z powodu bliskiego pokrewieństwa potrzeba było podrobić.